طرحهای میراث صنعتی عبور از دنیا مدرن و حمل بقایای سنگین به شرایط پست مدرن هستند - وبلاگ آمیتیس تک

به گزارش وبلاگ آمیتیس تک، ایرنا/ براساس آخرین اخبار بدست رسیده، طرحهای میراث صنعتی عبور از دنیا مدرن و حمل بقایای سنگین به شرایط پست مدرن هستند.

گروهی از هنرمندان جوان به تلاش پویا آریان پور و آوا شیرجعفری بقایای کارخانه تعطیل شده و متروکه پونل واقع در قیام دشت را از آن خود نموده اند تا با امکانات هنرهایی مانند چیدمان، ویدیو و هنرهای چند رسانه ای فضایی تازه خلق نمایند و با جلب توجه گسترده مخاطبان برای حضورشان در این فضای متروکه، روح دوباره اما متفاوتی نسبت به قبل به آن ببخشند و با امکانات موجود در فضا که عمدتا بقایای صنعتی اند که بدون استفاده و بلاتکلیف شده اند، دست به خلق اثر هنری بزنند و هر کدام بخشی از فضا و اشیای حاضر آماده موجود در آن را نوآورانه از آن خودسازی نمایند.

سوالی که در مواجهه عمومی برای مخاطبان به فکر متبادر می گردد، نابجایی هنر در این مکان است؛ مکانی صنعتی که مخل فراوری انبوه و خلق اشیای همسان است و فضای آن هم براساس همین ماموریت طراحی شده است؛ چگونه هنر که شی متفاوت زیبا خلق می نماید می تواند در این فضا جاگیری پیروز داشته باشد و نقش خود را به نحو غیر کارکردی در فضایی کاملا کارکردی ایفا نماید؟

قطعا در فکر بسیاری از مخاطبان سوالات زیادی در خصوص نحوه مواجهه با این آثار، کلیت، ساختار و کارکرد آنها و خوانش آنها وجود دارد که مباحث تحلیلی متعددی را مطالبه می نماید. این تحلیل و یاداشت های دیگری که در پی خواهد آمد تلاشی برای پاسخگویی به بعضی از این سوالات خواهد بود.

غول مدرنیسم در حال باز ایستادن از حرکت است و به تعبیر اوسیپ ماندلشتام شاعر، مانند حیوانی با ستون فقرات شکسته/ به پشت سر می نگردد/ تا در رد پاهایش نگاهی بیندازد!

بقایای این غول بزرگ، سازه ها و اَبَرسازه هایی است با اسکلت های شکسته و نیمه ویران و بدون کارآیی که کم کم به آفت استهلاک دچار می شوند و در سیر زمانی، به قهقرای فساد و نابودی می گرایند.

طرح های موسوم به میراث صنعتی در سراسر دنیا حاصل همین نگاه شاعرانه به این رد پاها هستند. سربرگرداندن سخت و دردناک حیوانی با ستون فقرات شکسته برای تماشای ردپاهایش به قصد تامل در شکستگی ها و دریافتن ویرانی های حاصل از ترقی خواهی شتابان و مقصدجویی جسورانه و بی باک که ملاحظه هیچ چیز از جمله یادمان ها و یادگارهای سنتی و تاریخی را نداشت و در عبور شتابانش با نیروی محرکه پیشرفت سریع، غلطک وار از روی نشانگان بسیاری عبور نموده و برجستگی های فرهنگی، اجتماعی و محیط زیست بسیاری را به قصد همسان سازی، تسطیح نموده است.

طرح های میراث صنعتی اما به تعبیر جورجو آگامبن فیلسوف، حاصل درنگیدن ِاحتیاط آمیز در ویرانه ها برای دریافت ماهیت آنهاست؛ برای از آن خودسازی ویرانی جهت عبور پیروزیت آمیز از پل های شکسته آمال دنیای که با رویاهای بزرگ بنا شد و انسان را به رسیدن به بهشت زمینی بشارت می داد.

پیگیری طرح های میراث صنعتی در واقع عبور از دنیا مدرن و حمل بقایای سنگین این دنیا به شرایط پست مدرن هستند؛ به شکلی که بتوان این بقایای سنگین و انعطاف ناپذیر را از فساد و ویرانی نجات بخشید و در ایده و مفهوم تازه به اشکال نرم، کوچک، انعطاف پذیر و قابل استفاده برای نیازهای دنیا تازه بازسازی و بازآفرینی کرد.

نقش هنر، خلاقیت و نوآوری در این میان شایان توجه است؛ بگونه ای که با حضور معنابخش و هویت سازشان، بی هویتی همسان سازه ای و ابرسازه ای را در قالب واحدهای کوچک صاحب هویت، تفاوت و معنا بازآفرینی می نمایند و هر واحد را صاحب وجاهتی معنادار می سازند.

نمونه موردی این کنش برسازنده، حضور جمعی و مشارکتی تعدادی از هنرمندان با اجرای آثارشان زیر نظر پویا آریان پور و آوا شیر جعفری، در محل بقایای کارخانه ای بزرگ است که مالکان آن هوشمندانه قصد تبدیل آن به یک کارخانه نوآوری را دارند تا از مازاد و تفاله صنعتی سازی و مدرنیسم بازمانده از ادامه حیات، برساخته ای متفاوت بنا نمایند که حضوری زنده و متناسب با دنیای تازه و نیازهای انسان تازه داشته باشد.

این طرح پیروز حامل افق های روشن و قابل تبیینی است که بستری را برای حضور هنرمندان جوان کشور و اجراهای خلاقشان فراهم نموده که نیازمند تحلیل جنبه های دیگری از کلیت طرح و تبیین بعضی از آثار پیروز هنرمندان جوان است.