شاید ماه پس از برخوردی بزرگ به صورت آنی شکل گرفته باشد
به گزارش وبلاگ آمیتیس تک، تحقیقات نو نشان می دهد که ممکن است یک برخورد بزرگ، به جای ایجاد صفحه ای از زباله های مداری و شکل گیری تدریجی ماه، مستقیما توده ای به بزرگی ماه را در مدار زمین قرار داده باشد.

این فرضیه تازه برای شکل گیری ماه، به وسیله شبیه سازی رایانه ای بسیار دقیق مؤسسه کیهان شناسی محاسباتی دانشگاه دورهام نشان داده شده و نتایج آن 4 اکتبر (11 شهریور) در استروفیزیکال ژورنال لترز (Astrophysical Journal Letters) منتشر شده است.
بر اساس این احتمال، که به درستی سناریوی قمر آنی (Immediate-Satellite Scenario) نامیده می گردد، ماه اولیه در روند شکل گیری خود کمتر به صورت مذاب بوده و این نشان می دهد که بیشتر بخش های این قمر، بلافاصله پس از یک برخورد بزرگ با زمین شکل گرفته است.
این نظریه شکل گیری سریع تر، ترکیب داخلی متفاوتی را هم برای ماه پیشنهاد می نماید که می تواند شرحی برای بعضی از ویژگی های عجیب زمین-مانند که در نمونه های آورده شده از ماه دیده می گردد، ارائه دهد.
تصور می گردد که ماه حدود 4.5 میلیارد سال پیش، زمانی که زمین با یک جرم فضایی به اندازه مریخ برخورد کرد شکل گرفته است. جرمی که دانشمندان آن را تیا (Theia) می نامند. قبلا این نظریه مطرح شده بود که برخورد سیاره تیا باعث پرتاب انبوهی از زباله ها شد که به تدریج ماه از آن ها شکل گرفت.
طبق چنین نظریه ای، ماه به جای مواد زمینی، باید عمدتا از مواد سیاره تیا تشکیل شده باشد. این ایده زمانی به چالش کشیده شد که دانشمندان دریافتند سنگ های ماه، دارای ترکیبی بسیار شبیه به گوشته زمین هستند.
نتایج با وضوح بالای به دست آمده در شبیه سازی تازه از شکل گیری ماه، به لطف قدرت محاسباتی چشمگیر سرویس حافظه فشرده دیراک (DiRAC) به نام کاسما (COSMA) در دانشگاه دورهام انگلیس، ممکن شده است و نشان می دهد که لایه بیرونی ماه سرشار از موادی با منشأ زمینی است.
وینسنت اکه (Vincent Eke) یکی از نویسندگان مطالعه تازه درباره این روند شکل گیری ماه گفت: در نظر گرفتن این راستا تشکیل ماه می تواند به شرح شباهت در ترکیب ایزوتوپی بین سنگ های آورده شده از ماه به وسیله فضانوردان آپولو و گوشته زمین یاری کند. شاید نتایج قابل مشاهده ای هم برای ضخامت پوسته ماه وجود داشته باشد که به ما امکان می دهد نوع برخورد اتفاق افتاده را دقیق تر معین کنیم.
شبیه سازی این تیم پژوهشی، صدها سناریوی مختلف ضربه را در نظر گرفت که زاویه و سرعت برخورد تیا و بعلاوه اندازه تغییر جرم ها و چرخش دو جسم در حال برخورد، در آن ها متفاوت بودند. این شبیه سازی بعلاوه نشان داد که یک قمر طبیعی بزرگ مانند ماه در حال شکل گیری، می تواند حتی در یک مدار نزدیک به سیاره مادر زنده بماند.
بدین ترتیب چنین جسمی نه تنها می تواند از نیروهای جزر و مدی جان سالم به در ببرد، بلکه حتی می تواند به مدار بالاتری رانده گردد و آن را از خطر نابودی در آینده به وسیله چنین نیروهایی نجات دهد.
ژاکوب کگریس (Jacob Kegerreis) دانشمند مرکز تحقیقات ایمز ناسا و از نویسندگان این پژوهش درباره این نتایج متفاوت گفت: ما وارد این پروژه شدیم، بدون اینکه دقیقا بدانیم نتایج این شبیه سازی های با وضوح بسیار بالا، چه خواهد بود.
او اعلام نمود: بنابراین، علاوه بر اینکه دریافتیم وضوح استاندارد ممکن است منجر به پاسخ های اشتباه گردد، بسیار هیجان انگیز بود که طبق نتایج تازه هم یک قمر مانند ماه می تواند در مدار قرار بگیرد. این رویکرد یک طیف کاملا تازه از مکان های احتمالی برای شروع تکامل ماه را در اختیار ما می گذارد.
عکس کاور: شبیه سازی اثر برخورد جرم غول پیکر به زمین و پرتاب توده بزرگی که منجر شکل گیری ماه شده است.
Credit: Dr. Jacob Kegerreis
منبع: Space
منبع: دیجیکالا مگ