دفن مرده ها در برف - وبلاگ آمیتیس تک

به گزارش وبلاگ آمیتیس تک، زلزله های پی درپی و بارش بی امان برف نمی گذاشت مرده ها را آن طور که در شأن یک مرده است خاکسپاری نمایند و همین باعث شد آن ها را در گورهای دسته جمعی در دل توده های بزرگ برف دفن نمایند.

وبلاگ آمیتیس تک- علی الله سلیمی: زلزله های پی درپی و بارش بی امان برف نمی گذاشت مرده ها را آن طور که در شأن یک مرده است خاکسپاری نمایند و همین باعث شد آن ها را در گورهای دسته جمعی در دل توده های بزرگ برف دفن نمایند. اول بار که زلزله شب هنگام آمد و تعدادی از خانه ها را بر سر ساکنان خراب کرد، آن هایی که جان سالم به در برده بودند، گیج و هراسان خود را از میان سنگ و کلوخ بیرون کشیدند و به فضای باز و هوای آزاد پناه بردند. بعد مثل این که تازه یادشان افتاده باشد که همه اعضای خانواده در کنار هم نیستند، به یاد عزیزان شان افتادند که دقایقی قبل در کنار هم بودند. راه برگشتی وجود نداشت. راه های ورود به خانه ها بسته شده بود. اول، دست خالی چنگ زدند به سنگ و کلوخ های بی شمار که راه ها را بسته بود. کوهِ سنگ و کلوخ ها کنار نرفت. رفتند وسیله ای پیدا نمایند تا هر چه زودتر به یاری عزیزان محبوس در زیر کوهی از سنگ و کلوخ ها بشتابند. وسیله ای در آن دور و اطراف نبود. هر چه بود، آوار بود که قد کشیده بود روی هر شئی و جنبده ای و نشانه های زندگی را محو و پوشانده بود. انگار زلزله همدستی می خواست تا هر چه زودتر همه نشانه های حیات را بپوشاند. برف به یاری آمده بود. البته بارش برف بی امان از چند روز قبل از آمدن زلزله آغاز شده بود و حالا که تکان ناگهانی زمین، برف سفید و یکدست را قاچ قاچ نموده بود، آسمان ابری و گرفته همچنان سخاوت به خرج می داد و دانه های سفید برف را روی قاچ های زمین می پاشید و خبر نداشت که دارد نمک می شد روی زخم کسانی که خانه و کاشانه خود را از دست داده اند و سرپناهی جز آسمان بالای سرشان ندارند. زلزله اول و اصلی با همه قدرت و شدتی که داشت، بیشتر خانه ها را خراب نموده بود و حالا پس لرزه های وقت وبی وقت دست بردار نبودند و جسد مرده ها و جسم هراسان زنده ها را می لرزاندند و برف، برف بی امان، هر کوششی برای بازگشت به شرایط عادی زندگی را عملاً غیر ممکن می کرد. با این حال، زنده ها دست از کوشش برنداشتند. رفتند برف را از روی آوار پس زدند، سنگ و کلوخ ها را جا به جا کردند و جسد مرده ها را از زیر کوهی از آوار بیرون کشیدند. در روزهای بعد منتظر ماندند تا بلکه بارش بی امان برف بند بیاید که بتوانند جسد مرده ها را، که با مکافات بسیار از زیرآوار بیرون آورده بودند، آن طور که در شأن یک مرده است به خاک بسپارند، اما برف بی امان انگار سرِ بند آمدن نداشت. بی وقفه می بارید و روی جسد مرده ها را، مانند آوار خانه ها، می پوشاند. انگار طبیعت می خواست کار ناتمامِ بازمانده های زلزله را تمام کند؛ مرده ها را دفن کند در برف سفیدی که حالا ارتفاعش در برخی قسمت ها به بیش از یک متر هم می رسید. فکر بکری که با تماشا صحنه های طبیعی دفن مرده ها در برف به فکر یکی از بازمانده ها رسید، بقیه را به فکر واداشت تا رضایت دهند به کاری که طبیعت داشت سرِ خود، بدون اجازه آدم های زنده می کرد. بازمانده ها، اول زارزار گریه کردند، بعد سکوت کردند تا برف همچنان ببارد بر جسد مرده هایی که روی زمین مانده بودند و کم کم داشتند دفن می شدند زیر برف سفید و یکدست. امید بازمانده ها بازیابی دوباره اجساد مرده ها در بهار سال آینده بود که تا آن زمان کسی توان جابه جایی این همه برف تلنبار شده روی هم را نداشت. چند صباح دیگر، نسیم بهاری که از راه می رسید، برف ها کم کم آب می شد و جویبارهای کوچک شکل می گرفت. لایه های ضخیم برف، لایه به لایه بخار می شد و کنار می رفت. آن وقت اجساد مرده های زلزلهِ زمستان سخت، که در میان برف، دفن شده و دست نخورده به جای مانده بودند، کم کم آشکار می شدند. طبیعت این بار فرصت می داد بازمانده ها بالای سر مرده ها گریه نمایند و آن طور که در شأن یک مرده است، اجساد را به خاک بسپارند.